Do siebie

 

Czy umiesz zacząć słuchać, żeby zacząć rozumieć,

o nic nie prosić i nic nie obiecywać,

zwątpienie podjąć jak ufność korony.

Czy umiesz przebaczać ból co pojawia się bez odpowiedzi,

granatowy agat co drąży powietrze...

Czy umiesz z klerykiem rozmawiać

o wierszu którego nie ma i nigdy nie będzie,

o tym co było a nie jest,

o tym co będzie a tak ciężko to przyjąć...

Czy umiesz zaufać sobie i tym których kochasz,

obdarować wolnością wszystko co zamknięte.

 

Bez odpowiedzi,

a jednak coś świta - coś się rodzi.

 

 

 

          Moja zieloność

 

          Dziś liście opadły z drzew ledwie rozkwitłych

          zanurzyły się w trawie  - i znikły

          i choć jeszcze zielone zieloność je zmogła

          i choć jeszsce żywe zieloność je zwiodła

          a nagie gałęzie we wspomnienia ubrane

          pragną jakby więcej

          tęsknią jakby głębiej

 

 

          Wspomnienie

 

          Cicha chwila

          a serce spłoszone się zrywa

          cichy gest

          a w tęsknocie błysk ostrza odżywa

          jeden krok

          tamten czas

          dotyk który unieść potrafi i omdleć

          i niemożliwe staje pośród nas

 

          oto my

          duchy czekające na znak

 

 

          Pod Bukiem

 

          Spotkajmy się pod Bukiem

          jak wędrowcy strudzeni drogą

          niech nas liście obficie obsypią

          złotym runem

          srebrnym kielichem

          i mgłą poranną utkaną z poruszeń

          ty szal przez ramię z lekka przerzucisz

          jak wtedy

          gdy we włosach wiatr ci się budzi

          ja milczeniem się łzawym pochylę

          by dłoń policzkiem utulić

          mchem bialych konwalii

          co miejsca szukają porą pojednania

          cisza w której cichną najcichsze kamienie

          spotkajmy się na drodze

          osobni

          choć wciąż jeszcze razem

          by zatańczyć wraz z rudą jesienią

          ostatni

          być może już taniec

 

 

          Druga 48

 

          Już nic

          Zasypiam

          W ciszy

          Znika wspomnienie światla załomem wzgórz

          I świeca już zwarła rzęsy przecinka

          Jakby zniknął Bóg

          Który gnie mi oczy miękką kreską ołówka

          Uchylając okulary

          Ducho-łapkom karmiącym sny

 

 

          Najprostsza droga

 

          Gdy wiara jeszcze nie jest wiarą

          i czeka pąkiem skulona na słońce

          gdy nadzieja jeszcze nie umie słuchać

          liści co jesienią pogubiła

          a miłości brak słów by dojrzeć poranek

          pacierz jest najprostszą drogą

          w świecie gdzie wszystko mam

          a nic nie rozumiem