Czy wiesz co to czas?

 

 

          To temat jak rzeka;

          Czas zawsze ucieka;

          Któż tu odgadnie

          Gdzie siedzi na dnie?

 

                Filozofowie się głowili,

                Długo czas trawili;

                Jakiego on formatu?

                Nie rozgryźli tematu.

 

          Słonko się śmieje,

          Ma czas, więc grzeje;

                                                 Gwiazdy też fruwają

                                                 I czas popędzają.

                                                       Kto by uwierzył?

                                                       Zegar go zmierzył.

                                                       Tańczy nam wkoło -

                                                       Jest mu tam wesoło.

                                                 A może ten czas

                                                 Siedzi i w nas?

                                                 I drażni człowieka,

                                                 A potem ucieka,

                                                            A my z nim?

 

          

 

             Łabędzi śpiew

 

 

          Gdy Sobieski był sułtanem

          A kościuszko z konia spadł

          Napoili konia sianem

          A pies słomę sobie jadł

 

                Było żyło trzech złodziei

                Jeden na drabinę wszedł

                Pili z rogu Amaltei

                Dwóch Polaków jeden Szwed

 

          Ułan siedział na widecie

          Kiedy Wenus wyszła z piany

          Zalotnica wszak to wiecie

          Cóż gdy ułan był pijany

 

                Muza Ceres zasypiała

                Kiedy Adolf Hitler żył

                Nawet widzieć go nie chciała

                Bo się biedak rzadko mył

 

          Był poeta zakochany

          Na pegazie jechał raz

          Muza ciągła dwa karawany

          A poeta w błoto wlazł.

 

 

 

 

               Jesień

 

 

          Idzie złota Pani Jesień,

          Barwą kolorów szeleści,

          Wiatr w ogrodach naszych

          Owoce rumiane pieści.

                    Stoję pod kopułą drzew

                    Z uniesionym dłoni gestem,

                    Kłaniam się mej jesieni,

                    Już na ty z nią jestem.

          Słonko w mgiełkę się ubrało,

          Nie rozsiewa nam promieni,

          Samo w kontusz się ubrało

          Nisko kłania się Jesieni.

                    Ziemia skąpana w purpurze,

                    A po łąkach mgła się snuje,

                    Tańczą listki małe , duże,

                    Wiatr im mocno koncertuje.

          Jesień i mnie tańczyć zmusza,

          Bo ja jesień mam na głowie.

          Uchylam jej więc kapelusza

          I tańczymy tak w Dąbrowie.

                    Wiatr zakochany w dębach

                    Sypnie garść żołędzi,

                    Wierny tylko matce naturze,

                    Za grudniem sam popędzi.   

 

 

                    

           Powróćmy do Matki Natury

 

 

 

          Kiedy patrzę na uschnięte drzewa,

          Że ginie przyroda, a brud wzrasta,

          Na drzewie już ptak nie śpiewa,

          Ludzie ze wsi walą do miasta;

               Zieleni nie ma już na łące,

               Ryby poginęły z rzeki,

               Giną sarny i zające

               Strumyki to tylko ścieki;

          Zadymione słońce w górze,

          Jak tu żyć dawnym zwyczajem,

          Jak się wrócić ku naturze

          By ziemia była rajem?

               Ziemia jest chora, naukowcy chorzy;

               Grzebią w wodorze i atomach;

               Czy nie lepiej traktor złożyć?

               Kwiaty posadzić przy domach?

          Zawróćcie z tej złej drogi,

          Nie chcemy życ na beczce trotylu;

          Wy naukowcy nam czy wrogi?

          To wasze dzieło - jod Czarnobylu!

 

 

 

                 Wiosna

 

 

            Cztery pory roku

            Zamknięte w ramy,

            Najpiękniej wiosną-

            Więc ją witamy.

 

            Słoneczko wiosną

            Wyżej na niebie

            Świeci promykiem

            Dla mnie, dla ciebie...

 

            W marcu się topi

            Marzannę w stawie;

            Ma nie przeszkadzać

            Dzieciom w zabawie.

 

            Cała przyroda

            Wiosną się budzi,

            Z kwiatami idzie

            Prosto do ludzi.

 

            Wszyscy się cieszą

            Kwietniem i majem,

            Wiosna nam sprzyja,

            My jej - nawzajem.       

 

 

                 Wiem

 

 

             Żyję

             Życie nie jest wieczne,

             Przyjdzie dzień rozrachunku,

             Rozliczenie dobra i zła.

 

             Wiem 

             Piękny i przerażający świat,

             Choć chlebem pachnie ziemia,

             Ale też techniką atomową.

 

             Mam

             Wolną wolę i conocny sen,

             Sprawne ręce i myślące usta,

             To zawsze nadzieja na jutro.

 

             Znam

             Słowa Papieża i Pismo Święte,

             Ostrzega nas, by niedać guzika

             Szaleńcowi gotowemu do zła.

 

             Myślę

             Że można uszanować wynalazców,

             Z wyjątkiem tych, których

             Na tę ziemię "diabli nadali".

 

 

               Panie Newton pomóż

 

 

 

            Idzie postęp w świecie,

            Nam się nic nie zmienia,

            Bo jak wszyscy wiecie,

            Jest prawo ciążenia.

 

            Ciąży bezrobocie,

            Ciążą nam złodzieje

            Pociech nie przybywa,

            Dynamika kuleje.

 

            Jakieś ciągłe zmiany,

            Matematykom służą,

            Co zaczną, to zburzą; 

                                      To przez wielomiany.

           

            Drogi Sir Newtonie,

            My ludziska prości,

            Pomóż nam się wyrwać

            Z mułu bezwładności. 

 

 

               Ze sztambucha - dla ucha

 

 

 

               1.    Podobno głupota jest wieczna

                      jak na niebie "Droga Mleczna".

 

               2.   Goliat, podobno, zginął od Dawida;

                     proca może i dziś się przyda.

 

               3.   Że "Święto Kobiet", płakały dziewczynki;

                     Dlatego mają dziś swe "Walentynki".

 

               4.   Niedobrzy ludzie zabili muchę we trzech,

                     Czwarty ich zrugał, że to wielki grzech.

 

               5.   Wojnie potrzebne karabiny i ręce,

                     A pokojowi - rozum, nic więcej.

 

 

                    Królowa kwiatów

 

 

 

               To róża

                         Purpurą spowita,

                         kontrastem zieleni,

                         pełna dolce vita.

               W ogrodzie

                         kwiatów wiele,

                         a z nich nektar

                         spijają trzmiele. 

              Rosa

                        obmywa kwiatki,

                        strzelają pąki

                        z róży matki.

             Ogrodnik  

                        siedem tych róż

                        jak kat toporem

                        ściął sekatorem.

            Cud natury;

                         w złotym wazonie

                         wyrosły mu

                         kolcami do góry.