Poemat o szkle

 

            Przejrzysty,przeźroczysty,

            bezczelnie szczelny,

            twardy jak kwarc,

            kruchy jak tafla szyby,

            chwiejny, niepewny jak okno,

               

            sterylny jak lampka koniaku,

            pusty jak kryształowa karafka,

 

            cały ze szkła jestem

            rzuć mnie o bruk. 

 

 

            Studium miłości

 

            Któregoś dnia

            Juda zapytał o miłość

 

            a mistrz mu na to

 

            że ta jest jak

            wywar z kurczaka

 

            gorący smakuje 

            najlepiej

 

            lecz zimny

            jest nie do zniesienia.

 

 

            Cmentarz żydowski w Gliwicach

            

            Kiedyś tą bramą

            wchodzili ludzie

            w półmiskach wiary na głowie

 

            składali

            zmarłych

            pachnących życiem

            czerstwych jak chleb

 

            dzisiaj brama

            którą zamknięto

            mosiężną kłódką

            stoi otworem

            dla wiatru

 

            siwe nagrobki

            schylają grzbiety

            ku ziemi

            toną w miedzianych liściach

            grzęzną w przewodach suchych traw

 

            konary drzew

            wycięte z goryckiej pocztówki

            sięgają końcami suchych

            palców ku ziemi

            grzebią nieobciętymi od lat

            paznokciami

            w gnijącej tkance ciszy.

 

 

             Okamgnienie

 

             Stara kobieta wyszła na balkon

             wieszać pranie

             balkon runął w dół.

             Zdziwiła się.

             Najbardziej w chwili

             tego trudnego do uchwycenia

             podtrzymania na duchu

             gdy betonowa płyta

             klasnęła czołem o chodnik.

 

             Poczekała jeszcze

             parę okamgnień.

 

             Dopiero później

             rzuciła się w pogoń

             za śmiercią

             z czarnego marmuru. 

 

 

                18.XI.

 

             Mężczyzna w czarnym płaszczu czarnym

             kapeluszu czarnych butach czarnych

             skarpetkach czarnych oczach czycha.

             Czai sie w wąskiej ulicy odwraca za siebie

             studiuje kroki na czarnym asfalcie zakręcony

             wokół własnej osi. Uśmiecha się do skórkowych

             rękawiczek. Przytakuje drgająca powieką.

             Zmienia zdanie. Odchodzi.

             Tylko na jakiś czas.

 

 

             (S. Chardin) Kucharka

 

             Zamyślona nad garnkiem

             kartofli

 

             wpatrzona w nic

 

             drewniany knot

             zraniony toporem

 

             jej serce rozcięte na pół.